این مطلب، به بیان وحدت ذاتی و حقیقی انسان متذکر میشود.
«مجموع عالم من حیث هو مجموع، شخص واحدی است که دارای طبیعتی واحد می‌باشد و وحدت او همانند وحدت اشیای مغایر که برحسب اتفاق گرد یک‌دیگر آمده‌اند، نیست. مثل اجتماع اجزای تشکیل‌دهنده‌ی خانه و یا افراد یک سپاه. دلیل این وحدت این است که بین اجزای عالم علاقه‌ای ذاتی و ترتب علّی و معلولی است بر سیاق "الاشرف فالاشرف الی الاخس فالاخس...". پس هر جمعیتی که بر همین وجه تشکیل شده باشد، وحدت بین افراد آن وحدت ذاتی و حقیقی است»
(صدرالدین شیرازی، الحکمه المتعالیه فی الاسفار العقلیه الربعه، ج7: 113).
